سوره اعلى

بسم الله الرحمن الرحيم به نام خداوند بخشنده مهربان

سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْأَعْلَى(1) منزه شمار نام پروردگار بلندمرتبه‏ات را! (1) الَّذِي خَلَقَ فَسَوَّى(2) همان خداوندى كه آفريد و منظم كرد، (2) وَالَّذِي قَدَّرَ فَهَدَى(3) و همان كه اندازه‏گيرى كرد و هدايت نمود، (3) وَالَّذِي أَخْرَجَ الْمَرْعَى(4) آن كس را كه چراگاه را به وجود آورد، (4) فَجَعَلَهُ غُثَاء أَحْوَى(5) سپس آن را خشك و تيره قرار داد! (5) سَنُقْرِؤُكَ فَلَا تَنسَى(6) ما بزودى (قرآن را) بر تو مى‏خوانيم و هرگز فراموش نخواهى كرد، (6) إِلَّا مَا شَاء اللَّهُ إِنَّهُ يَعْلَمُ الْجَهْرَ وَمَا يَخْفَى(7) مگر آنچه را خدا بخواهد، كه او آشكار و نهان را مى‏داند! (7) وَنُيَسِّرُكَ لِلْيُسْرَى(8) و ما تو را براى انجام هر كار خير آماده مى‏كنيم! (8) فَذَكِّرْ إِن نَّفَعَتِ الذِّكْرَى(9) پس تذكر ده اگر تذكر مفيد باشد! (9) سَيَذَّكَّرُ مَن يَخْشَى(10) و بزودى كسى كه از خدا مى‏ترسد متذكر مى‏شود. (10) وَيَتَجَنَّبُهَا الْأَشْقَى(11) اما بدبخت‏ترين افراد از آن دورى مى‏گزيند، (11) الَّذِي يَصْلَى النَّارَ الْكُبْرَى(12) همان كسى كه در آتش بزرگ وارد مى‏شود، (12) ثُمَّ لَا يَمُوتُ فِيهَا وَلَا يَحْيَى(13) سپس در آن آتش نه مى‏ميرد و نه زنده مى‏شود! (13) قَدْ أَفْلَحَ مَن تَزَكَّى(14) به يقين كسى كه پاكى جست (و خود را تزكيه كرد)، رستگار شد. (14) وَذَكَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّى(15)‏ و (آن كه) نام پروردگارش را ياد كرد سپس نماز خواند! (15) بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا(16) ولى شما زندگى دنيا را مقدم مى‏داريد، (16) وَالْآخِرَةُ خَيْرٌ وَأَبْقَى(17) در حالى كه آخرت بهتر و پايدارتر است! (17) إِنَّ هَذَا لَفِي الصُّحُفِ الْأُولَى(18) اين دستورها در كتب آسمانى پيشين (نيز) آمده است، (18) صُحُفِ إِبْرَاهِيمَ وَمُوسَى(19) در كتب ابراهيم و موسى. (19)

سوره غاشيه

بسم الله الرحمن الرحيم به نام خداوند بخشنده مهربان

هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ الْغَاشِيَةِ(1) آيا داستان غاشيه ( روز قيامت كه حوادث وحشتناكش همه رامى‏پوشاند) به تو رسيده است؟! (1) وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ خَاشِعَةٌ(2) چهره‏هايى در آن روز خاشع و ذلت‏بارند، (2) عَامِلَةٌ نَّاصِبَةٌ(3) آنها كه پيوسته عمل كرده و خسته شده‏اند (و نتيجه‏اى عايدشان نشده است)، (3) تَصْلَى نَاراً حَامِيَةً(4) و در آتش سوزان وارد مى‏گردند; (4) تُسْقَى مِنْ عَيْنٍ آنِيَةٍ(5) از چشمه‏اى بسيار داغ به آنان مى‏نوشانند; (5) لَّيْسَ لَهُمْ طَعَامٌ إِلَّا مِن ضَرِيعٍ(6) غذائى جز از ضريع ( خار خشك تلخ و بدبو) ندارند; (6) لَا يُسْمِنُ وَلَا يُغْنِي مِن جُوعٍ(7) غذايى كه نه آنها را فربه مى‏كند و نه از گرسنگى مى‏رهاند! (7) وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاعِمَةٌ(8) چهره‏هايى در آن روز شاداب و باطراوتند، (8) لِسَعْيِهَا رَاضِيَةٌ(9) و از سعى و تلاش خود خشنودند، (9) فِي جَنَّةٍ عَالِيَةٍ(10) در بهشتى عالى جاى دارند، (10) لَّا تَسْمَعُ فِيهَا لَاغِيَةً(11) كه در آن هيچ سخن لغو و بيهوده‏اى نمى‏شنوند! (11) فِيهَا عَيْنٌ جَارِيَةٌ(12) در آن چشمه‏اى جارى است، (12) فِيهَا سُرُرٌ مَّرْفُوعَةٌ(13) در آن تختهاى زيباى بلندى است، (13) وَأَكْوَابٌ مَّوْضُوعَةٌ(14) و قدحهايى (كه در كنار اين چشمه) نهاده، (14) وَنَمَارِقُ مَصْفُوفَةٌ(15) و بالشها و پشتيهاى صف‏داده شده، (15) وَزَرَابِيُّ مَبْثُوثَةٌ(16) و فرشهاى فاخر گسترده! (16) أَفَلَا يَنظُرُونَ إِلَى الْإِبِلِ كَيْفَ خُلِقَتْ(17) آيا آنان به شتر نمى‏نگرند كه چگونه آفريده شده است؟! (17)  وَإِلَى السَّمَاء كَيْفَ رُفِعَتْ(18) و به آسمان نگاه نمى‏كنند كه چگونه برافراشته شده؟! (18) وَإِلَى الْجِبَالِ كَيْفَ نُصِبَتْ(19) و به كوه‏ها كه چگونه در جاى خود نصب گرديده! (19) وَإِلَى الْأَرْضِ كَيْفَ سُطِحَتْ(20) و به زمين كه چگونه گسترده و هموار گشته است؟! (20) فَذَكِّرْ إِنَّمَا أَنتَ مُذَكِّرٌ(21) پس تذكر ده كه تو فقط تذكر دهنده‏اى! (21) لَّسْتَ عَلَيْهِم بِمُصَيْطِرٍ(22) تو سلطه‏گر بر آنان نيستى كه (بر ايمان) مجبورشان كنى، (22) إِلَّا مَن تَوَلَّى وَكَفَرَ(23) مگر كسى كه پشت كند و كافر شود، (23) فَيُعَذِّبُهُ اللَّهُ الْعَذَابَ الْأَكْبَرَ(24) كه خداوند او را به عذاب بزرگ مجازات مى‏كند! (24) إِنَّ إِلَيْنَا إِيَابَهُمْ(25) به يقين بازگشت (همه) آنان به سوى ماست، (25) ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا حِسَابَهُمْ(26) و مسلما حسابشان (نيز) با ماست! (26)

سوره فجر

بسم الله الرحمن الرحيم به نام خداوند بخشنده مهربان

وَالْفَجْرِ (1) به سپيده دم سوگند، (1) وَلَيَالٍ عَشْرٍ (2) و به شبهاى دهگانه، (2) وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ (3) و به زوج و فرد، (3) وَاللَّيْلِ إِذَا يَسْرِ (4) و به شب، هنگامى كه (به سوى روشنايى روز) حركت مى‏كند سوگند (كه پروردگارت در كمين ظالمان است)! (4) هَلْ فِي ذَلِكَ قَسَمٌ لِّذِي حِجْرٍ (5)  آيا در آنچه گفته شد، سوگند مهمى براى صاحبان خرد نيست؟! (5)  أَلَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ (6) آيا نديدى پروردگارت با قوم «عاد» چه كرد؟! (6) إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ (7) و با آن شهر «ارم‏» باعظمت، (7) الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُهَا فِي الْبِلَادِ (8) همان شهرى كه مانندش در شهرها آفريده نشده بود! (8) وَثَمُودَ الَّذِينَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ (9) و قوم «ثمود» كه صخره‏هاى عظيم را از (كنار) دره مى‏بريدند (و از آن خانه و كاخ مى‏ساختند)! (9) وَفِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتَادِ (10) و فرعونى كه قدرتمند و شكنجه‏گر بود، (10) الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلَادِ (11) همان اقوامى كه در شهرها طغيان كردند، (11) فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسَادَ (12) و فساد فراوان در آنها به بار آوردند; (12) فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذَابٍ (13) به همين سبب خداوند تازيانه عذاب را بر آنان فرو ريخت! (13) إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصَادِ (14) به يقين پروردگار تو در كمينگاه (ستمگران) است! (14) فَأَمَّا الْإِنسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ (15) اما انسان هنگامى كه پروردگارش او را براى آزمايش، اكرام مى‏كند و نعمت مى‏بخشد (مغرور مى‏شود و) مى‏گويد: «پروردگارم مرا گرامى داشته است!» (15) وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ (16) و اما هنگامى كه براى امتحان، روزيش را بر او تنگ مى‏گيرد (مايوس مى‏شود و) مى‏گويد: پروردگارم مرا خوار كرده است!» (16) كَلَّا بَل لَّا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ (17) چنان نيست كه شما مى‏پنداريد; شما يتيمان را گرامى نمى‏داريد، (17) وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ (18) و يكديگر را بر اطعام مستمندان تشويق نمى‏كنيد، (18) وَتَأْكُلُونَ التُّرَاثَ أَكْلاً لَّمّاً (19) و ميراث را (از راه مشروع و نامشروع) جمع كرده مى‏خوريد، (19) وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبّاً جَمّاً (20) و مال و ثروت را بسيار دوست داريد (و بخاطر آن گناهان زيادى مرتكب مى‏شويد)! (20) كَلَّا إِذَا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكّاً دَكّاً (21) چنان نيست كه آنها مى‏پندارند! در آن هنگام كه زمين سخت درهم كوبيده شود، (21) وَجَاء رَبُّكَ وَالْمَلَكُ صَفّاً صَفّاً(22) و فرمان پروردگارت فرا رسد و فرشتگان صف در صف حاضر شوند، (22) وَجِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنسَانُ وَأَنَّى لَهُ الذِّكْرَى (23)‏ و در آن روز جهنم را حاضر مى‏كنند; (آرى) در آن روز انسان متذكر مى‏شود; اما اين تذكر چه سودى براى او دارد؟! (23) يَقُولُ يَا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَيَاتِي (24) مى‏گويد: «اى كاش براى (اين) زندگيم چيزى از پيش فرستاده بودم!» (24) فَيَوْمَئِذٍ لَّا يُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ (25) در آن روز هيچ كس همانند او ( خدا) عذاب نمى‏كند، (25) وَلَا يُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ (26) و هيچ كس همچون او كسى را به بند نمى‏كشد! (26) يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ (27) تو اى روح آرام‏يافته! (27) ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً (28) به سوى پروردگارت بازگرد در حالى كه هم تو از او خشنودى وهم او از تو خشنود است، (28) فَادْخُلِي فِي عِبَادِي (29) پس در سلك بندگانم درآى، (29) وَادْخُلِي جَنَّتِي (30) و در بهشتم وارد شو! (30)

سوره بلد

بسم الله الرحمن الرحيم به نام خداوند بخشنده مهربان

لَا أُقْسِمُ بِهَذَا الْبَلَدِ (1) قسم به اين شهر مقدس ( مكه)، (1) وَأَنتَ حِلٌّ بِهَذَا الْبَلَدِ (2) شهرى كه تو در آن ساكنى، (2) وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ (3) و قسم به پدر و فرزندش ( ابراهيم خليل و فرزندش اسماعيل ذبيح)، (3) لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِي كَبَدٍ (4) كه ما انسان را در رنج آفريديم (و زندگى او پر از رنجهاست)! (4) أَيَحْسَبُ أَن لَّن يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ (5) آيا او گمان مى‏كند كه هيچ كس نمى‏تواند بر او دست يابد؟! (5) يَقُولُ أَهْلَكْتُ مَالاً لُّبَداً (6) مى‏گويد: «مال زيادى را (در كارهاى خير) نابود كرده‏ام!» (6) أَيَحْسَبُ أَن لَّمْ يَرَهُ أَحَدٌ (7) آيا (انسان) گمان مى‏كند هيچ كس او را نديده (كه عمل خيرى انجام نداده) است؟! (7) أَلَمْ نَجْعَل لَّهُ عَيْنَيْنِ (8) آيا براى او دو چشم قرار نداديم، (8) وَلِسَاناً وَشَفَتَيْنِ (9) و يك زبان و دو لب؟! (9) وَهَدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنِ (10) و او را به راه خير و شر هدايت كرديم! (10) فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ (11) ولى او از آن گردنه مهم نگذشت! (11) وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْعَقَبَةُ (12) تو نمى‏دانى آن گردنه چيست! (12) فَكُّ رَقَبَةٍ (13) آزادكردن برده‏اى، (13) أَوْ إِطْعَامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ (14) يا غذا دادن در روز گرسنگى... (14) يَتِيماً ذَا مَقْرَبَةٍ (15) يتيمى از خويشاوندان، (15) أَوْ مِسْكِيناً ذَا مَتْرَبَةٍ (16) يا مستمندى خاك‏نشين را، (16) ثُمَّ كَانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ (17) سپس از كسانى باشد كه ايمان آورده و يكديگر را به شكيبايى و رحمت توصيه مى‏كنند! (17) أُوْلَئِكَ أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ (18) آنها «اصحاب اليمين‏»اند (كه نامه اعمالشان را به دست راستشان مى‏دهند)! (18) وَالَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ (19) و كسانى كه آيات ما را انكار كرده‏اند افرادى شومند (كه نامه اعمالشان به دست چپشان داده مى‏شود). (19) عَلَيْهِمْ نَارٌ مُّؤْصَدَةٌ (20) بر آنها آتشى است فروبسته (كه راه فرارى از آن نيست)! (20)

سوره شمس

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

به نام خدای بخشاینده مهربان

1

وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا

سوگند به آفتاب و روشنی اش به هنگام، چاشت،

2

وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا

و سوگند به ماه چون از پی آن بر آید،

3

وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا

و سوگند به روز چون گیتی را روشن کند،

4

وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا

و سوگند به شب چون فرو پوشدش،

5

وَالسَّمَاء وَمَا بَنَاهَا

و سوگند به آسمان و آن که آن را برآورده،

6

وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا

و سوگند به زمین و آن که آن را بگسترده،

7

وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا

و سوگند به نفس و آن که نیکویش بیافریده

8

فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا

سپس بدیها و پرهیزگاریهایش را به او الهام کرده

9

قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّاهَا

که: هر که در پاکی آن کوشید رستگار شد،

10

وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا

و هر که در پلیدی اش فرو پوشید نومید گردید

11

كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا

قوم ثمود از روی سرکشی تکذیب کردند

12

إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا

آنگاه که شقی ترینشان برخاست،

13

فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْيَاهَا

پیامبر خدا به آنها گفت که ماده شتر خدا را سیراب کنید

14

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا

تکذیبش کردند و شتر را پی کردند پس پروردگارشان به سبب گناهشان

15

وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا

و او از سرانجام کرده خویش بیمناک نشد

سوره ليل

بسم الله الرحمن الرحيم به نام خداوند بخشنده مهربان

وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَى(1) قسم به شب در آن هنگام كه (جهان را) بپوشاند، (1) وَالنَّهَارِ إِذَا تَجَلَّى(2) و قسم به روز هنگامى كه تجلى كند، (2) وَمَا خَلَقَ الذَّكَرَ وَالْأُنثَى(3) و قسم به آن كس كه جنس مذكر و مؤنث را آفريد، (3) إِنَّ سَعْيَكُمْ لَشَتَّى(4) كه سعى و تلاش شما مختلف است: (4) فَأَمَّا مَن أَعْطَى وَاتَّقَى(5) اما آن كس كه (در راه خدا) انفاق كند و پرهيزگارى پيش گيرد، (5) وَصَدَّقَ بِالْحُسْنَى(6) و جزاى نيك (الهى) را تصديق كند، (6) فَسَنُيَسِّرُهُ لِلْيُسْرَى(7) ما او را در مسير آسانى قرار مى‏دهيم! (7) وَأَمَّا مَن بَخِلَ وَاسْتَغْنَى(8) اما كسى كه بخل ورزد و (از اين راه) بى‏نيازى طلبد، (8) وَكَذَّبَ بِالْحُسْنَى(9) و پاداش نيك (الهى) را انكار كند، (9) فَسَنُيَسِّرُهُ لِلْعُسْرَى(10) بزودى او را در مسير دشوارى قرار مى‏دهيم; (10) وَمَا يُغْنِي عَنْهُ مَالُهُ إِذَا تَرَدَّى(11) و در آن هنگام كه (در جهنم) سقوط مى‏كند، اموالش به حال اوسودى نخواهد داشت! (11) إِنَّ عَلَيْنَا لَلْهُدَى(12) به يقين هدايت كردن بر ماست، (12) وَإِنَّ لَنَا لَلْآخِرَةَ وَالْأُولَى(13) و آخرت و دنيا از آن ماست، (13) فَأَنذَرْتُكُمْ نَاراً تَلَظَّى(14)‏ و من شما را از آتشى كه زبانه مى‏كشد بيم مى‏دهم، (14) لَا يَصْلَاهَا إِلَّا الْأَشْقَى(15) كسى جز بدبخت‏ترين مردم وارد آن نمى‏شود; (15) الَّذِي كَذَّبَ وَتَوَلَّى(16) همان كس كه (آيات خدا را) تكذيب كرد و به آن پشت نمود! (16) وَسَيُجَنَّبُهَا الْأَتْقَى(17) و بزودى با تقواترين مردم از آن دور داشته مى‏شود، (17) الَّذِي يُؤْتِي مَالَهُ يَتَزَكَّى(18) همان كس كه مال خود را (در راه خدا) مى‏بخشد تا پاك شود. (18) وَمَا لِأَحَدٍ عِندَهُ مِن نِّعْمَةٍ تُجْزَى(19) و هيچ كس را نزد او حق نعمتى نيست تا بخواهد (به اين وسيله) او را جزا دهد، (19) إِلَّا ابْتِغَاء وَجْهِ رَبِّهِ الْأَعْلَى(20) بلكه تنها هدفش جلب رضاى پروردگار بزرگ اوست; (20) وَلَسَوْفَ يَرْضَى(21) و بزودى راضى و خشنود مى‏شود! (21)

سوره ضحى

بسم الله الرحمن الرحيم به نام خداوند بخشنده مهربان

وَالضُّحَى(1) قسم به روز در آن هنگام كه آفتاب برآيد (و همه جا رافراگيرد)، (1) وَاللَّيْلِ إِذَا سَجَى(2) و سوگند به شب در آن هنگام كه آرام گيرد، (2) مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَمَا قَلَى(3) كه خداوند هرگز تو را وانگذاشته و مورد خشم قرار نداده است! (3) وَلَلْآخِرَةُ خَيْرٌ لَّكَ مِنَ الْأُولَى(4) و مسلما آخرت براى تو از دنيا بهتر است! (4) وَلَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضَى(5) و بزودى پروردگارت آنقدر به تو عطا خواهد كرد كه خشنود شوى! (5) أَلَمْ يَجِدْكَ يَتِيماً فَآوَى(6) آيا او تو را يتيم نيافت و پناه داد؟! (6) وَوَجَدَكَ ضَالّاً فَهَدَى(7) و تو را گمشده يافت و هدايت كرد، (7) وَوَجَدَكَ عَائِلاً فَأَغْنَى(8) و تو را فقير يافت و بى‏نياز نمود، (8) فَأَمَّا الْيَتِيمَ فَلَا تَقْهَرْ(9) حال كه چنين است يتيم را تحقير مكن، (9) وَأَمَّا السَّائِلَ فَلَا تَنْهَرْ(10) و سؤال‏كننده را از خود مران، (10) وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ(11) 

ونعمتهای پروردگارت را بازگو کن11

سوره شرح

بسم الله الرحمن الرحيم به نام خداوند بخشنده مهربان

أَلَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ(1) آيا ما سينه تو را گشاده نساختيم، (1) وَوَضَعْنَا عَنكَ وِزْرَكَ(2) و بار سنگين تو را از تو برنداشتيم؟! (2) الَّذِي أَنقَضَ ظَهْرَكَ(3) همان بارى كه سخت بر پشت تو سنگينى مى‏كرد! (3) وَرَفَعْنَا لَكَ ذِكْرَكَ(4) و آوازه تو را بلند ساختيم! (4) فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْراً(5) به يقين با (هر) سختى آسانى است! (5) إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْراً(6)(آرى) مسلما با (هر) سختى آسانى است، (6) فَإِذَا فَرَغْتَ فَانصَبْ(7) پس هنگامى كه از كار مهمى فارغ مى‏شوى به مهم ديگرى پرداز، (7) وَإِلَى رَبِّكَ فَارْغَبْ(8) و به سوى پروردگارت توجه كن! (8)

بسم الله الرحمن الرحيم به نام خداوند بخشنده مهربان

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ(4) كه ما انسان را در بهترين صورت و نظام آفريديم، (4) ثُمَّ رَدَدْنَاهُ أَسْفَلَ سَافِلِينَ(5) سپس او را به پايين‏ترين مرحله بازگردانديم، (5) إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ(6) مگر كسانى كه ايمان آورده و اعمال صالح انجام داده‏اند كه براى آنها پاداشى تمام‏نشدنى است! (6)

بسم الله الرحمن الرحيم به نام خداوند بخشنده مهربان

 اقْرَأْ وَرَبُّكَ الْأَكْرَمُ(3) بخوان كه پروردگارت (از همه) بزرگوارتر است، (3)

 كَلَّا إِنَّ الْإِنسَانَ لَيَطْغَى(6) چنين نيست (كه شما مى‏پنداريد) به يقين انسان طغيان مى‏كند، (6) أَن رَّآهُ اسْتَغْنَى(7) از اينكه خود را بى‏نياز ببيند! (7) إِنَّ إِلَى رَبِّكَ الرُّجْعَى(8) و به يقين بازگشت (همه) به سوى پروردگار تو است! (8) 

أَلَمْ يَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ يَرَى(14) آيا او ندانست كه خداوند (همه اعمالش را) مى‏بيند؟! (14)